Rien: de voetballer
Al op zijn negende jaar melde Rien zich aan bij T.O.G. Toen hij drie weken lid was kreeg hij een brief van Ajax, dat hij daar kon komen voetballen. Dat mocht echter niet van zijn vader, er was immers al een T.O.G. tenue gekocht. Dan maar supporter van Ajax worden.
Hij doorliep bij T.O.G. alle jeugdelftallen en kon heel goed voetballen. Begonnen als centrale verdediger werd hij vanaf de junioren een echte midvoor. Neusje voor de goal, niet bang in de duels en altijd hard werken voor de ploeg. De benaming "zwoegende spits" was op hem van toepassing. En altijd voetballen met die prachtige ziekenfondsbril op, zijn handelsmerk bijna. De bril en de zwoegende spits, beide zijn inmiddels uit het voetbal verdwenen.
Een van zijn hoogtepunten als voetballer van het eerste elftal beleefde Rien toen hij in het Parool-topscorersklassement hoog eindigde. In die tijd telde je dan echt mee als spits. De prijs: een paar voetbalschoenen.
Vanaf zijn 25e werd hij gevoeliger voor blessures. Hij scheurde soms al een spier bij veters strikken, bier drinken of tijdens een lachbui. Hij deed een stapje terug en ging vooral in het tweede elftal spelen. Al rond zijn 30e was actief veldvoetbal voor hem gedaan en ging hij zaalvoetballen. Zijn kicksen kwamen nog maar sporadisch tevoorschijn, zoals bij de nieuwjaarswedstrijden en tijdens het latje schieten met zijn zoons Jerry en Sidney, zijn opvolgers bij T.O.G.
Rien: de leider/de bestuurder/de voorzitter
Tijdens- en na zijn voetbalcarrière maakte Rien zich in diverse functies meer dan verdienstelijk voor de club; van pupillenleider tot leider van het tweede, van jeugdcommissielid tot vicevoorzitter.
Het was dan ook logisch dat hij (in maart 2006) de voorzittershamer overnam van Lex Hesterman. En dat in een heel onzekere en moeilijke periode, waarbij het de vereniging op zijn zachtst gezegd niet altijd voor de wind ging en er zelfs concrete plannen waren om de velden van T.O.G. te gaan bebouwen. En dan was daar in augustus van datzelfde jaar ook nog de alles verwoestende brand. Ga er maar aanstaan als beginnend voorzitter.
Rien is uiteindelijk tot augustus 2015 voorzitter gebleven en hij is al die tijd een voortreffelijk uithangbord van de vereniging geweest. Verbaal sterk, integer, sociaal vaardig en vooral aimabel. Maar als het moest ook een voorzitter die het nemen van moeilijke besluiten niet uit de weg ging.
Bij zijn afscheidsspeech kon hij dan ook vol trots terugkijken op de talloze hoogtepunten, waaronder de redding van T.O.G. door de vele vrijwilligers na de brand, de intrek in een fraai gerenoveerde kantine, de uitzinnige viering van het 100 jarig bestaan en het kampioenschap van het eerste elftal in het jubileumjaar.
Rien: het plezier/de schaterlach/de anekdotes
In de voorbereiding op dit schrijven zocht en vond ik vele foto's met Rien. En op bijna elke foto lacht hij. Als Rien moest lachen, lachte zijn hele lichaam mee. Hij hield van gezelligheid en van feesten, een echte levensgenieter.
Op veel van die foto's staat Rien ook met een microfoon of een megafoon in de kantine of een feesttent. De rol van spreekstalmeester en presentator was hem op het lijf geschreven. Rien was eigenlijk de ideale circusdirecteur.
Ook bij de organisatie van die feesten was hij bijna altijd betrokken. Van de discoavonden voor de jeugd in de 70-er jaren en later bij de feesten en zeskampen met de club van 80/90/100. Met veel plezier kijk ik terug op de avondjes met hem dat we weer eens op zoek gingen naar één of andere (soms obscure) zanger voor een feestavond. Zo zijn we bijvoorbeeld weleens beland en doorgezakt bij Henk van Mokum thuis, en op zoek geweest naar ene Nico Landers in een foute tent aan de Valkenburgerstraat.
En Rien zorgde bij zo'n feest of festiviteit altijd voor het perfecte "draaiboek", meestal handgeschreven en met letters zo klein, dat alleen hij het kon lezen. Draaiboeken en telefoonnummers, hij haalde deze vele jaren later vaak meegewassen en bulderend van het lachen uit zijn uitpuilende portefeuille of binnenzak, meestal als hij op zoek was naar iets anders.
Ijzersterk was Rien als er tijdens een feest of receptie iemand tot lid van verdienste benoemd moest worden. Niemand kon dat beter dan hij. In een uiteraard met humor doorspekt verhaal, kon Rien ook met een serieuze toon tot de kern komen over het hoe en waarom zo iemand dat felbegeerde T.O.G. speldje dan verdiende.
In de reacties die ik kreeg op het overlijden van Rien waren de vele anekdotes de rode draad; weet je nog dit met Rien, weet je nog dat met Rien? Tijdens zijn vrijgezellenavond kreeg hij zelfs een boek vol met anekdotes waarin hij zelf de hoofdrol speelde. Rien meestal in de rol van brokkenpiloot.
Het zijn er teveel om op te noemen. Toch wil ik er hier eentje aanhalen die Rien als Togger en vooral als mens typeert.
Milco, één van zijn vele grote T.O.G. vrienden appte me afgelopen woensdag de volgende gebeurtenis van jaren geleden:
"Gerard, ik zie hem nog als onze leider bij het 2e in zijn te kleine geruite colbert bij AFC tussen alle dure OGER pakken staan, en dat we gewoon zijn binnenvoering eruit trokken omdat het papiertje met ledennummers en de opstelling in zijn colbert vast zat".
Ik zag het voor me, dit was Rien ten voeten uit, wars van status of uiterlijk vertoon en altijd zichzelf.
Een zalig mens.
Rien: de leegte/het gemis
Na het eerdere overlijden van Bas Mol en Cees van Geemen heeft het overlijden van Rien T.O.G. wederom in het hart geraakt en is er een nog groter gat geslagen. Naar Rien hoefde je in de kantine of in het café nooit lang op zoek. Hij was nadrukkelijk en altijd op een aangename manier aanwezig en vulde soms ook letterlijk de ruimte, zeker met zijn bulderende gelach.
Bas sloot in het fotoboek voor Rien af met de woorden: "Dit boekje is een uiting van vele jaren vriendschap".
Bas en Rien waren boezemvrienden. Van elkaar en van vele van ons. Ze zijn ons helaas kort na elkaar ontvallen. Bas overleed zelfs op de verjaardag van Rien, op 6 februari jongstleden.
Dit in memoriam is dan ook mijn uiting van jaren vriendschap. Ik troost me met de gedachte dat er in het hiernamaals ook wel een T.O.G. kantine zal zijn. Of een Paradiso waar Rien, René, Bas en Cees inmiddels aan het bier staan bij een concert van Rory Gallagher.
Ooit zullen we weer aansluiten mannen, zelfde plek rechts vooraan bij de bar bij het trappetje tegen de pilaar.
Tegen die tijd zal de "de Dijk" ook wel optreden denk ik.
Miek, Jerry en Sidney heel veel sterkte bij de verwerking van het verlies van jullie man en vader.
Rien was een uniek mens.
Gerard van Schijndel
