Jongstleden vrijdag werd ik gebeld door Eelco met het droevige nieuws dat zijn opa, Eric Mol, op 17 juni op 94 jarige leeftijd is overleden. "Vader Mol" was de nestor van onze vereniging en één van onze loyaalste en meest geliefde supporters.
Op de site van de KNVB valt in 2018 in een prachtig artikel over onze club te lezen:
"Niet Eric, maar zijn zoon Bas was de reden dat er marineblauw-wit bloed door de aderen van de familie Mol is gaan stromen. Bas kon kiezen tussen OVVO en T.O.G. Bij OVVO kreeg Bas geen bal en dus werd het T.O.G.".
Zo kan het gaan. Vader Eric wordt Bas zijn trouwste supporter, volgt hem overal en hij raakt verweven met de club.
Ook stond of zat hij jarenlang langs de kant bij zijn andere voetballende zoon André, en nog weer later bij zijn kleinzoon Eelco toen die eerst bij de zaterdag 1 en later bij de veteranen zijn kunsten als speler mocht vertonen. Alles bij elkaar zo'n 60 jaar supporter!
Bijzonder vind ik dat hij in clubverband, naar mijn weten, zelf nooit tegen een bal heeft getrapt. Ik heb hem daar nooit naar gevraagd. Eric Mol was eigenlijk de geboren supporter.
Gewaardeerd verenigingsmens
Eric is vele jaren een zeer betrokken lid geweest van onze vereniging. In de jaren dat we nog een papieren clubblad hadden schreef hij onder het pseudoniem "de supporter" (logisch toch) jarenlang zijn eigen column, was hij als corrector (zijn oorspronkelijke beroep) betrokken bij de totstandkoming van het 100-jarig jubileumboek en was hij samen met Toon Molenaar een drijvende kracht achter het behoud van de traditionele dodenherdenking op ons complex. Op 4 mei jongstleden was hij er nog bij om namens de vereniging de krans bij ons oorlogsmonument te leggen. Dit moet voor hem enorm zwaar geweest zijn; hij was immers binnen korte tijd zijn vrouw, en tot overmaat van ramp, ook zijn zoon Bas verloren.
Schaakvoetbal is een term die door hem bedacht zou kunnen zijn. "Voetbal lijkt soms op schaken, maar schaken lijkt nooit op voetbal". Een typische Eric Mol uitspraak. Want naast voetbal was schaken ook een grote passie. Maar liefst 26 jaar is hij bestuurslid geweest van schaakvereniging "de Raadsheer" in Amsterdam. Een greep uit de functies die hij daar heeft vervuld: secretaris, voorzitter en maker van het clubblad. En tot op het laatst is hij actief gebleven als corrector van het clubblad van de schaakvereniging.
Een Mol als bezige bij. Als blijk van waardering kreeg hij in 2013 volkomen terecht de Andreaspenning (een onderscheiding van de gemeente Amsterdam) uitgereikt.
De laatste jaren van zijn leven bracht Eric door in het verzorgingshuis alwaar ik hem een aantal keren heb bezocht. En ondanks alle ellende ("Gerard, de lol is er inmiddels wel vanaf") van de afgelopen jaren maakte hij meestal wel een opgeruimde indruk. Maar natuurlijk tranen als het ging over Marcella en/of Bas.
En een bezoek aan Eric moest je wel zorgvuldig plannen. Als ik hem belde om af te spreken pakte hij eerst even zijn agenda erbij want "ik ben zo druk als een boer met één koe". En voor zo'n bezoekje kon je ook gerust een paar uurtjes uittrekken: "als je maar voor een half uurtje wilt langskomen Gerard, laat dan maar". Prachtige kerel.
Eenmaal in zijn kamer/woning kwam de geschiedenis (en het heden) je tegemoet. En altijd maar bezig met het ordenen van zijn indrukwekkende privéarchief. Kasten vol met o.a. reisverslagen, fotoboeken met vakantiefoto's, foto's met zijn vrouw, kinderen en (achter)kleinkinderen. Een T.O.G. sectie en een Raadsheer sectie. Prachtige verhalen vertellen kon hij ook.
En ook nog actief achter zijn pc. "Hij start inmiddels net zo traag op als ik tegenwoordig". Humor en zelfspot.
In de aanhef van dit stuk noem ik Eric "vader Mol". En dat is niet zomaar. Als hij mij wel eens belde maakte hij zich met deze woorden bekend. Want sinds de dood van mijn eigen vader noemde hij mij soms zijn 3e zoon". Ik was er maar wat trots op.
In de rouwkaart van Eric staat: "Mijn leven was slechts een mooie, tijdelijke onderbreking van het niet-bestaan".
Deze prachtige zin heeft hij ooit geschreven in een boek van zijn kleindochter Zinzi op haar vraag hoe hij naar de dood keek.
Ik ben maar wat blij dat hij tijdens mijn tijdelijke onderbreking van het niet-bestaan heeft bestaan en dat ik hem heb gekend.
André, Eelco, Zinzi en de rest van de familie: veel sterkte.
Gerard van Schijndel
